در آستانه روز اصفهان بودیم که دبیر انجمن حامیان حقوق بشر اصفهان با من تماس گرفته و خبر از تنظیم قرار ملاقاتی با شهردار اصفهان با محوریت بحث مترو دادند.

چند روز پیش از آغاز آذر ماه، از دفتر شهردار با دکتر حق پناه (دبیر انجمن حامیان حقوق بشر اصفهان) تماس گرفته و قرار ملاقاتی برای پنجشنبه تنظیم کرده بودند که البته این قرار به درخواست یکی دو تن از دوستان عضو جامعه اسلامی مهندسین بود که به گفته خودشان با هدف رفع سوء تفاهم های موجود بین بدنه غیردولتی و فعالین مدنی(یعنی ما!) با شهرداری و مسوولین درگیر در پروژه بحث برانگیز و جنجالی قطار شهری اصفهان، هماهنگ شده بود.

دکتر بهزاد حق پناه( عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و دبیر انجمن حامیان حقوق بشر اصفهان)،مهندس محمد کوشافر (عضو هیات علمی دانشگاه آزاد  و دبیر پیشین شبکه زیست محیطی استان اصفهان)، علیرضا روحانی (رییس پیشین فدراسیون میراث فرهنگی،صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان در مجمع ملی جوانان و سخنگوی ائتلاف ملی حامیان میراث اصفهان) و مهندس مجتبی کنعانی (رییس کمیسیون میراث فرهنگی ائتلاف ملی حامیان میراث اصفهان) افرادی بودند که در این نشست حضور داشتند.

این جلسه قرار بود از ساعت 11 تا 12 یعنی به مدت نهایتا یک ساعت به طول انجامد ولی تمایل آقای شهردار به ادامه نشست ما را تا ساعت 2 پس از نیمروز در محضر ایشان نگهداشت.

در این نشست، مهندس فاتحی یکی از باسابقه ترین کارشناسان سازمان قطار شهری اصفهان که از دهه 60 تا به امروز در این سازمان و در این پروژه درگیر بوده به همراه  معاون عمرانی شهردار و رییس روابط عمومی شهرداری اصفهان نیز حضور داشتند.

به دلیل تعهد اخلاقی مبنی بر عدم انتشار محتوای نشست و صحبت های مطرح شده که دکتر سید مرتضی سقاییان نژاد(شهردار اصفهان) در آغاز نشست از ما  گرفت، از انتشار آنها خودداری می کنم و فقط بسنده می کنم به اشاره اجمالی و تیتروار مهمترین مباحث مطرح شده در این نشست:

پس از ارایه یک گزارش به نسبت طولانی از سوی شهردار و بیان تاریخچه برج جهان نما و متروی اصفهان و اشاره به افراد درگیر در این پروژه ها، ارتباط این دو پروژه به یکدیگر و البته سیاسی جلوه دادن آن، دکتر سقاییان نژاد با تاکید بر اصل اعتماد متقابل (بین ما و خودشان) به بیان فعالیت های مطالعاتی،تحقیقاتی و اجرایی پروژه قطار شهری اصفهان پرداخت و پس از پایان گفته های وی، مهندس فاتحی وارد بحث شد.

در نهایت حاضران غیردولتی با توجه به مباحث مطرح شده، مشاهده برخی اسناد، مکاتبات و نقشه ها، همچنان قانع به انتخاب مسیر چهارباغ عباسی به جای خیابان شمس آبادی  نشده و با اتخاذ این تصمیم همچنان مخالفت کرده و انتخاب این مسیر را با توجه به رخدادهای اخیر به ویژه برخورد دستگاه TBM با رمپ سی و سه پل، بسیار پر ریسک (از نظر روانی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی) دانستند.

اما شاید دو نکته در این نشست برای شخص من بسیار مهم و در عین حال جالب توجه بود و می توانم به عنوان یک دستاورد به آن اشاره کنم.

نخست اینکه آقای شهردار به مخالفت خود با ایجاد شفت عمودی به عنوان یکی از چند راه پیش روی شهرداری و سازمان متروی اصفهان ( که تا به امروز یکی از دغدغه های فعالان و دوستداران میراث فرهنگی اصفهان بوده است، چرا که ایجاد شفت، حیات سی و سه پل را با تهدید جدی روبرو خواهد ساخت) جهت نجات از مخمصه ایجاد شده در کنار سی و سه پل مخالف بود و البته خود را در این حوزه تنها دانست و به معاون عمرانی خود که در کنارش نشسته بود اشاره کرد و گفت:هر چند همین آقای مهندسِ معاون ما از موافقین انتخاب این راهکار هستند و ریسک تهدید حیات سی و سه پل را در حداقل میزان ممکن می دانند، ولی من به عنوان شهردار که باید سایر مسایل به ویژه مسایل اجتماعی، فرهنگی و روانی در این زمینه را هم مورد توجه قرار دهم، مخالف ایجاد شفت هستم و در صورتی که رای من بر رای دیگران در تصویب این مساله غالب نشود، در کنار امضای خود حتما خواهم نوشت که من مخالف انتخاب و اجرای این راهکار بودم!

دومین مساله، پذیرفتن پیشنهاد ائتلاف ملی حامیان میراث اصفهان مبنی بر تشکیل کمیته ای مستقل با حضور دو نماینده از سازمان های غیر دولتی و دو نماینده از مطبوعات و رسانه های منتقد به همراه نماینده دستگاه های دولتی مرتبط جهت بررسی کلیه مسایل مربوط به متروی اصفهان با هدف رفع سوء تفاهم های موجود و بازگشت اعتماد از دست رفته شهروندان نسبت به عملکرد شهرداری و مدیران شهری و استانی  از سوی شهردار بود که مسوولیت پیگیری سریع و اجرای آن را به آقای آذربایجانی رییس روابط عمومی خود واگذار کرد.

هر چند که ما همچنان بر همان مواضع پیشین خویش پافشاری می کنیم و همچنان انتخاب مسیر چهارباغ عباسی را یکی از بزرگترین اشتباهات تاریخی مدیران و مسوولان اصفهان می دانیم که پیرو آن حیثیت تاریخی و فرهنگی ایران و اصفهان لکه دار و مورد تعرض واقع شد، هم چنین بر این باوریم که طرح های توسعه در باشکوه ترین و بزرگترین پایتخت نخستین امپراتوری شیعه در جهان و عروس شهرهای مشرق زمین، تنها توسعه عمرانی را مد نظر دارد و هرگز بر مبانی توسعه پایدار استوار نیست و ادامه این روند بهشت ثانی خداوند بر روی زمین را به نیویورک ثانی بدل خواهد ساخت، ولی امیدواریم که این نشست نتایج مثبتی را در نجات میراث و هویت و آبروی از دست رفته این شهر در پی داشته باشد.